BALLADA O KOCIE MARIANIE

Kot Marian był wolnym dziko żyjącym ,wzryszającym kocurem bombajskim. Dobrym duchem ogrodu.Jego brat bliźniak zginął tragicznie zamkniety bezwiednie ,w piwnicy naszego domu .Co zbliżyło mnie do Mariana jeszcze bardziej,Choć i tak był zawsze moim ulubieńcem.Impionował zaradnością ,sprytem ,spokojem i siłą ducha.Królował na ulicy Leśnej.walczył dzielnie z okolicznymi intruzami ,pilnując swojego terenu. Czasem mu pomagałem przepędzić owych obsikiwaczy.Młodszych i silniejszych. Czułem że to docenia, i ma do mnie zaufanie. Kładł się w odległości metra od hamaka,patrzył i zawsze miał na mnie oko.Darzyliśmy się wzajemnym zaufaniem.Patrzyłem na niego i podziwiałem jego spokój. Kot Marian to ojciec okolicznych kotów,niezwykłej urody i charakterów a przede wszystkim to ojciec naszej ukochanej kotki Zyzanny,i chłopak naszych kotek. Żył ten wspaniały dorodny kocur 15 lat w okolicy naszego ogrodu, zawsze trzymając się z dala od ludzi, a że starośc Panu Bogu się nie udała powoli próbował ,wejść do domu .Tyle lat próbowaliśmy zwabić i pogłaskać Mariana .Czasem kiedy zajadł przysmaczek to się zapominał, i udawało się go dotknąć .Było to jednak zbyt trudne przeżycie dla Mariana . Czmychał w popłochu .Z czasem coraz bardziej się ośmielał.Zawsze jednak najbezpieczniej czuł się w swoim styropianowym KOTELU kocim hotelu ,który zrobiliśmy dla niego.Kiedy zachorował.Zamieszkał z Nami w domu i zaufał Nam .Wszyscy się o Marianka troszczyliśmy, każdy o niego pytał.trzymaliśmy za niego kciuki.
Słabł biedak i gasł coraz wolniej tętniło w nim życie.Doktor Zbigniew , wprawnym okiem spojrzał zbadał Mariana i orzekł.Marian jest chory na koci katar co brzmi niewinnie, a jest niestety ciężką chorobą wyniszczającą cały organizm.
Słabe osobniki zabija.
Walczyliśmy o niego, sam robiłem mu zastrzyki z antybiotykiem.Napewno było to dla Niego nieznane przezycie, znosił to spokojne z godnością ,nigdy się nie skarżył .czuł moje dobre intencje. I przepraszał że żyje .Na koniec swojego życia nauczyłem go korzystać z kuwety, zamiast lać gdzie popadnie . Nasze trzy kocice Rikusia Tutka i Zuzanna akceptowały Mariana jak rodzinę zresztą nie tylko.Poczuł się lepiej, trochę się pozbierał .Zaczął jeść, nawet przyłapałem go na buszowaniu po stole, tylko spojrzałem i wiedział że przegiął. Ja pozwalałem mu na wszystko.Uwielbiał surowe mięso.Pasjami zajadał kurczaka uwiebial pić wodę z miski i być czesanym .A piękne miał futro.
Kiedyś się najadł połasił się po kociemu jakby się chciał pozegnać i podziękować, stanał pod drzwiami . Wypuściłem go.Zobaczyłem że był słaby.Pomyślalem ze wróci .jak zwykle .ale nie wrócił . Mijał dzień za dniem .szukałem go wszędzie, pytałem ludzi czy go nie widzieli. Przyszła sroga,śnieżna zima,pomyślałem, że nie przetrwa.Wyszedł w lutym 2009 i po dziś dzień nie powrócił .Zaginął mój przyjaciel kot Marian. Nie mogę przestać o nim myśleć .Patrząc na ogród widzę go w cieniu jabłoni.Czasem mam omamy, że to on przemyka cichaczem. Chciałbym bardzo aby się odnalazł . żeby tylko był . Mam nadzieję .że jego dusza odpoczywa przed reinkarnacją.

Śmierć jest niekończącym się snem bez snów.